ΤΙ ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΠ'ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ | e-vivliagora

«Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;» «Ποιος είναι; Πού είµαι; Δεν βλέπω τίποτα. Φοβάµαι. Ποιος µου µιλάει; Ποιοι µε φέρατε εδώ; Πού είµαι;» «Δεν σε φέραµε εµείς. Νεκρός είσαι». «Μα… µα, πώς;» «Μην κάνεις ερωτήσεις που δεν µπορείς να αντέξεις τις απαντήσεις τους». «Δεν µου είπατε, όµως. Γιατί εµένα; Τι το διαφορετικό έχω εγώ;» «Πάντα δεν αισθανόσουν διαφορετικός;» «Ναι, αισθανόµουν». «Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;» «Ναι…» «Ωραία, τότε. Τι θυµάσαι από τον θάνατό σου;» Ήµουν είκοσι δύο χρόνων όταν πέθανα. Αυτή είναι η ζωή µου από τη στιγµή που µπήκα στον στρατό, εκείνο το καλοκαίρι. Από τότε που µου ανατέθηκε αυτή η περίεργη αποστολή. Ένας Έλληνας που ζούσε στο Λονδίνο, ο Έντουαρντ, παρουσιάστηκε για δύο εβδοµάδες στη µονάδα που ήµουν κι εγώ. Ήταν κωφός. Μόνο εγώ γνώριζα τη γλώσσα του, απ’ όλους τους στρατιώτες. Οπότε, έπρεπε να γίνω ο διερµηνέας του. Αυτή είναι η ιστορία µας. Μια ιστορία διαφορετική. Μια σχέση ιδιαίτερη, που δεν βασιζόταν,όµως, σε λόγια. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου µέσα σ’ έναν τέτοιο κόσµο; Σ’ έναν κόσµο που σου επιβάλλει να αλλάξεις, πείθοντάς σε συνεχώς για τη διαφορετικότητά σου;